Ο τύπου 1 διαβήτης (T1D) είναι αποτέλεσμα αυτοάνοσης καταστροφής των παγκρεατικών β-κυττάρων, προκύπτει σε γεννετικά προδιατεθειμένα άτομα και προκαλείται ή επιταχύνεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Και η γεννετική προδιάθεση και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες εμπλέκονται στη φλεγμονή των νησιδίων. Η πρόσφατη αύξηση της συχνότητας του T1D δεν εξηγείται μόνο από την γεννετική προδιάθεση. Ένας από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου φαίνεται ότι είναι λοιμώξεις από εντεροϊούς που μπορεί να συμβάλλουν στη βλάβη του β-κυττάρου με πολλούς τρόπους όπως η κυτταρόλυση ή η φλεγμονή του νησιδίου και η καταστροφή των β-κυττάρων. Επίσης να αναφερθεί ότι συγκεκριμένος τύπος ιογενών λοιμώξεων μπορεί να προστατεύει από διαβήτη
Σε πρόσφατες μελέτες έχουν ελεγχθεί ιοί group B coxsackie (CVB) στη ρύθμιση της ευαισθησίας για ανάπτυξη T1D. Αντισώματα εναντίον CVB έχουν μετρηθεί σε πολλές χώρες σε παιδιά με νεοδιαγνωσμένο T1D και βρέθηκε ότι ο CVB B1 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοανοσίας β-κυττάρων. Αυτός ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος όταν προέκυπτε μόλυνση πριν την εμφάνιση των αυτοαντισωμάτων και ήταν μειωμένος όταν υπήρχαν μητρικά αντισώματα κατά του ιού. Δύο άλλα είδη CVB ο Β3 και ο Β6 συσχετίστηκαν με μειωμένο κίνδυνο T1D. Έχει φανεί ότι ο CVB B1 είναι εξαιρετικά κυτταρολυτικός. Σε βρέφη που αποβίωσαν από λοίμωξη με CVB1 έχει βρεθεί βλάβη των νησιδιακών κυττάρων
Μετά μόλυνση με CVB1 εκφράζονται ιοικοί υποδοχείς ( viral receptors coxsackie adenovirus receptor -CAR) και decay accelerating factor (DAF) ή CD55 και προκαλείται μια ειδική κυτταροπαθολογία στα β-κύτταρα η οποία προκαλεί ή ενισχύει την αυτοανοσία εναντίον των νησιδίων. Αν προηγηθεί μόλυνση με Β3 ή Β6 δρα προστατευτικά στη διαβητογόνο δράση του CVB1 πιθανώς λόγω ανάπτυξης CVB3/6-specific T cells τα οποία περιορίζουν τα επιβλαβή αποτελέσματα με διασταυρούμενη αντίδραση
Όσον αφορά τους κυτταρικούς και μοριακούς μηχανισμούς έχει φανεί σε μελέτες ότι οι CVB3 αναστέλλουν την παρουσίαση του αντιγόνου in vivo και ασκούν επιλεκτική επίδραση στο μείζον σύστημα ιστοσυμβατότητας
Η σχέση μεταξύ εντεροϊών , β-κυττάρων και ανάπτυξης διαβήτη τύπου 1 είναι περίπλοκη. Θα πρέπει ακόμα να απαντηθούν ερωτήσεις κλειδιά στην παθογέννεση του T1D όπως τα μοριακά διαβητογόνα χαρακτηριστικά των ιών που μας ενδιαφέρουν και ο τρόπος με τον οποίο προκαλούν μόνιμες βλάβες στον οργανισμό
Σε πρόσφατες μελέτες έχουν ελεγχθεί ιοί group B coxsackie (CVB) στη ρύθμιση της ευαισθησίας για ανάπτυξη T1D. Αντισώματα εναντίον CVB έχουν μετρηθεί σε πολλές χώρες σε παιδιά με νεοδιαγνωσμένο T1D και βρέθηκε ότι ο CVB B1 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοανοσίας β-κυττάρων. Αυτός ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος όταν προέκυπτε μόλυνση πριν την εμφάνιση των αυτοαντισωμάτων και ήταν μειωμένος όταν υπήρχαν μητρικά αντισώματα κατά του ιού. Δύο άλλα είδη CVB ο Β3 και ο Β6 συσχετίστηκαν με μειωμένο κίνδυνο T1D. Έχει φανεί ότι ο CVB B1 είναι εξαιρετικά κυτταρολυτικός. Σε βρέφη που αποβίωσαν από λοίμωξη με CVB1 έχει βρεθεί βλάβη των νησιδιακών κυττάρων
Μετά μόλυνση με CVB1 εκφράζονται ιοικοί υποδοχείς ( viral receptors coxsackie adenovirus receptor -CAR) και decay accelerating factor (DAF) ή CD55 και προκαλείται μια ειδική κυτταροπαθολογία στα β-κύτταρα η οποία προκαλεί ή ενισχύει την αυτοανοσία εναντίον των νησιδίων. Αν προηγηθεί μόλυνση με Β3 ή Β6 δρα προστατευτικά στη διαβητογόνο δράση του CVB1 πιθανώς λόγω ανάπτυξης CVB3/6-specific T cells τα οποία περιορίζουν τα επιβλαβή αποτελέσματα με διασταυρούμενη αντίδραση
Όσον αφορά τους κυτταρικούς και μοριακούς μηχανισμούς έχει φανεί σε μελέτες ότι οι CVB3 αναστέλλουν την παρουσίαση του αντιγόνου in vivo και ασκούν επιλεκτική επίδραση στο μείζον σύστημα ιστοσυμβατότητας
Η σχέση μεταξύ εντεροϊών , β-κυττάρων και ανάπτυξης διαβήτη τύπου 1 είναι περίπλοκη. Θα πρέπει ακόμα να απαντηθούν ερωτήσεις κλειδιά στην παθογέννεση του T1D όπως τα μοριακά διαβητογόνα χαρακτηριστικά των ιών που μας ενδιαφέρουν και ο τρόπος με τον οποίο προκαλούν μόνιμες βλάβες στον οργανισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου