Μερικές φορές λαχταρούν έναν ψυχρό θυελλώδη άνεμο, τη βροχή να πέφτει δυνατά, φθινοπωρινά φύλλα, λασπωμένα πόδια, ένα περίεργο σκυλί, έναν ξαφνιασμένο λαγό, το ξαφνικό άλμα ενός ελαφιού, μια ηλιαχτίδα. Μερικές φορές απλά υποκύπτουν στο αδιάφορο χαμηλό βουητό του σφραγισμένου διαστημικού σκάφους τους. Ενώ τρέχουν, ενώ κάνουν ποδήλατο, ενώ σπρώχνουν και πιέζουν, οι ήπειροι και οι ωκεανοί χάνονται από κάτω τους - περνά ο Αρκτικός κύκλος στο χρώμα της λεβάντας, πίσω του φεύγει η ανατολική άκρη της Ρωσίας, καταιγίδες δυναμώνουν πάνω στον Ειρηνικό, έρχονται οι πρωϊνές έρημοι του Τσάντ με τα πτυχωτά βουνά τους, και μετά η νότια Ρωσία, η Μογγολία και ξανά ο Ειρηνικός. Όποιος ζει στη Μογγολία ή σ' εκείνους τους ανατολικούς ερημότοπους της Ρωσίας, ή τουλάχιστον όποιος γνωρίζει απ' αυτά τα πράγματα θα ήξερε πως τώρα, μέσα στον ψυχρό απογευματινό ουρανό, ψηλότερα απ' όλα τ΄αεροπλάνα, περνάει ένα διαστημικό σκάφος που μέσα του μια γυναίκα σπρώχνει μια μπάρα άρσης βαρών με τα πόδια της πείθοντας τους μυς της να μην παραδοθούν στη σαγήνη της έλλειψης βαρύτητας και τα οστά της να μην αποδυναμωθούν.
Smantha Harvey
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου