Και τώρα όλα τα μνήματα γίνονται διάφανα, κι αυτός κι αυτή βρίσκονται κατευθείαν στο πεδίο με τους τάφους, και το μέγεθος της νησίδας των ζωντανών είναι ακριβώς όσο και το μικρό κομμάτι εδάφους κάτω απ' τα πόδια τους μόνο. Ενώ του βγάζει τα γυαλιά και τ΄αφήνει στην άκρη κι αυτός για πρώτη φορά την αγκαλιάζει, η ανθρωπότητα ζητά απ΄την ανθρωπότητα ηρεμία κι αιώνιο φως. Αυτή παίρνει το πρόσωπο του στα δυο της χέρια και τον φιλάει, αλλά αρκετά απαλά μόνο. Τότε υψώνεται μια μοναχική νεαρή φωνή, εγκωμιάζει τον Θεό, γιατί αν τον αναγνωρίσει, ίσως να την λυπηθεί. Την αίσθηση που αφήνει κατά τη διάρκεια της προσευχής της ο γυμνός ώμος του κοριτσιού κάτω απ΄το χέρι του, σμίγοντας και τα δυο, δεν θα την ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. Σ΄εσένα έρχεται κάθε σάρκα ναι, έτσι είναι, σκέφτεται αυτός ακόμα, κι ύστερα παύει να σκέφτεται. Τα φιλιά, τα χορωδιακά μέρη, τα μαλλιά της, η στιγμή λίγο πριν το τέλος του Εισοδικού, το επαναλαμβανόμενο με έμφαση αίτημα των ζωντανών για τους πεθαμένους τους:Δώσε τους το αέναο φως! που αντηχεί στην άδεια εκκλησία. Απάντηση μέλλουν να δώσουν οι άνθρωποι μόνοι τους, σκοτεινά συνεχίζει να είναι εκεί που κατοικούν, η επιθυμία δεν έχει καμία εξουσία. Αυτός αναπνέει, κι αυτή έχει γείρει το κεφάλι της πάνω του κι αναπνέει κι αυτή.
Τζέννυ Έρπενμπεκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου