Μιλούσε σε ακαδημαϊκούς, σε καλλιτέχνες, σε μαθητές, σε Ισραηλινούς, σε Παλαιστίνιους, σε Γερμανούς, σε Κινέζους σε όποιον ήταν διατεθειμένος να ακούει. Σε χριστιανικές οργανώσεις, σε Σουηδούς επιστήμονες, σε αποστολές της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας. Τους έλεγε ότι η χώρα του ήταν μια κουκκίδα στο χάρτη. Το Ισραήλ μπορούσε να χωρέσει μέσα στο Νιου Τζέρσι. Η Δυτική όχθη ήταν μικρότερη από το Ντέλαγουερ. Τέσσερις λωρίδες της Γάζας μπορούσαν να στριμωχτούν μέσα στο Λονδίνο. Αν έβαζες εκατό Ισραηλινούς μέσα στην Αργεντινή πάλι θα σου έμενε λίγος χώρος για τις πάμπες. Το Ισραήλ και η Παλαιστίνη μαζί ήταν το ένα πέμπτο της πολιτείας του Ιλινόις. Ναι, ήταν μια μικροσκοπική έκταση, μα κάτι παλλόταν στο κύτταρο της, κάτι λιτό, αρχέγονο, πυρηνικό. Του άρεσε η λέξη πυρηνικό. Τα ατομικά σωματίδια της ιστορίας σπρώχνονταν το ένα με το άλλο. Τα έσπρωχνε η δύναμη αυτού που προσπαθούσε να πει. Υπήρχαν φορές που ένιωθε πως στεκόταν έξω από το σώμα του, ότι κοιτούσε τον εαυτό του από ψηλά, μα δεν πείραζε, τώρα πια είχε έρθει σε επαφή με τις λέξεις, ήταν δικές του, του ανήκαν, τις άρθρωνε για ένα σκοπό. Για να δει στους ακροατές του κάποιο σκίρτημα. Έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Να δει τα μάτια να ανοίγουν για μια στιγμή διάπλατα. Η φρύδια να υψώνονται. Αυτό αρκούσε. Μια ρωγμή στον τοίχο, έλεγε. Ένα συνοφρύωμα αμφιβολίας. Οτιδήποτε.
Κόλουμ Μακ Καν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου