Denosumab

 Σε τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες δοκιμές που διεξήχθησαν σε περίοδο 3 ετών, το denosumab μείωσε τον κίνδυνο καταγμάτων της σπονδυλικής στήλης, του ισχίου και των μη σπονδυλικών καταγμάτων σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο.Σε μακροχρόνιες, ανοιχτές μελέτες επέκτασης, ο χαμηλότερος κίνδυνος καταγμάτων διατηρήθηκε.  Αν και τα κέρδη στην οστική πυκνότητα είναι μεγαλύτερα με το denosumab παρά με τα διφωσφονικά, τα στοιχεία για μεγαλύτερη μείωση του κινδύνου κατάγματος είναι περιορισμένα. Το denosumab επίσης σπάνια σχετίζεται με οστεονέκρωση της γνάθου και άτυπο κάταγμα μηριαίου οστού και με υπασβεστιαιμία σε ασθενείς με προχωρημένη χρόνια (στάδιο 4 ή 5) νεφρική νόσο ή ανεπάρκεια βιταμίνης D . Παρόλο που η δενοσουμάμπη είναι μια εναλλακτική θεραπευτική επιλογή για γυναίκες υψηλού κινδύνου για κάταγμα που έχουν αντενδείξεις για τα διφωσφονικά ή δεν μπορούν να τα πάρουν λόγω μη αποδεκτών ανεπιθύμητων ενεργειών, υπάρχει ανησυχία για την επιταχυνόμενη οστική απορρόφηση και την ταχεία οστική απώλεια μετά τη διακοπή της θεραπείας με denosumab. Το αν το denosumab θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως αρχική θεραπεία σε γυναίκες που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο - αλλά όχι πολύ υψηλό - για κάταγμα που έχουν άλλες επιλογές θεραπείας συζητείται μεταξύ ορισμένων ειδικών. Οι ασθενείς πρέπει να συνεχίσουν τη θεραπεία με denosumab επ' αόριστον ή να μεταβούν σε θεραπεία με διφωσφονικά για τη διατήρηση της οστικής πυκνότητας και την πρόληψη περιστατικών σπονδυλικών καταγμάτων. Η εβδομαδιαία χορήγηση της αλενδρονάτης, που ξεκινά 6 μήνες μετά τη λήψη της τελευταίας δόσης δενοσουμάμπης, μπορεί να αποτρέψει την απώλεια οστικής μάζας. Η αποτελεσματικότητα της ζολεδρονάτης μπορεί να εξαρτάται από το χρόνο και τη συχνότητα χορήγησης. Μερικοί ειδικοί συνιστούν τη χορήγηση της ζολενδρονάτης 6 έως 7 μήνες μετά την τελευταία δόση denosumab, με μια άλλη δόση 3 έως 6 μήνες αργότερα, ανάλογα με τους δείκτες οστικής ανανέωσης. Η έγκαιρη χορήγηση denosumab κάθε 6 μήνες είναι επίσης σημαντική.

Αγωνιστές υποδοχέων PTH : Οι αγωνιστές των υποδοχέων της παραθυρεοειδικής ορμόνης (PTH) περιλαμβάνουν την τεριπαρατίδη (PTH 1-34) και την αβαλοπαρατίδη (PTHrP 1-34). Σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο, η θεραπεία για 18 έως 24 μήνες με τεριπαρατίδη ή αμπαλοπαρατίδη μειώνει τον κίνδυνο σπονδυλικών και μη σπονδυλικών καταγμάτων. Κανένα φάρμακο δεν έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τη συχνότητα εμφάνισης καταγμάτων ισχίου, αλλά οι μελέτες ήταν ανεπαρκείς για αυτό το αποτέλεσμα. Και οι δύο αγωνιστές απαιτούν καθημερινές ενέσεις . Η αντιαπορροφητική θεραπεία ενδείκνυται μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας με αγωνιστή υποδοχέα PTH και αυξάνει περαιτέρω την οστική πυκνότητα. Χωρίς αυτήν η οστική πυκνότητα μειώνεται μέσα σε ένα χρόνο.

 Επειδή οι μελέτες σε τρωκτικά έδειξαν ότι η τεριπαρατίδη αύξησε τη συχνότητα εμφάνισης οστεοσαρκώματος, η αρχική επισήμανση της συσκευασίας του FDA περιελάμβανε προειδοποίηση και περιορισμένη θεραπεία σε 2 χρόνια. Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι η συχνότητα εμφάνισης οστεοσαρκώματος μεταξύ των ασθενών που λαμβάνουν θεραπεία με τεριπαρατίδη είναι παρόμοια με την αρχική επίπτωση της νόσου. Αν και η FDA αφαίρεσε τους χρονικούς περιορισμούς για τη θεραπεία με ορισμένους αγωνιστές υποδοχέα PTH, υπάρχουν περιορισμένα δεδομένα ασφάλειας και αποτελεσματικότητας για τη θεραπεία της μεγαλύτερες διάρκειες. Αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να αποφεύγονται σε ασθενείς με αυξημένο κίνδυνο για οστεοσάρκωμα (π.χ. ασθενείς με νόσο του Paget ή σκελετική ακτινοβολία). Μεγαλύτερη διάρκεια ή επαναλαμβανόμενοι κύκλοι θεραπείας μπορεί να είναι κατάλληλοι σε ασθενείς των οποίων ο κίνδυνος κατάγματος παραμένει ή επανέρχεται σε υψηλά ή πολύ υψηλά επίπεδα ή που δεν έχουν ανταπόκριση σε άλλες θεραπείες.