Έβλεπε τώρα έναν κόσμο στον οποίο δεν υπήρχε ο οίκος ευγηρίας του Θεού. Είτε ο Θεός δεν υπήρχε καθόλου, είτε ο Θεός ήταν νεκρός, όπως είχε ισχυριστεί ο Νίτσε, ή, και αυτό ήταν ακόμα πιο πιθανό και εξίσου παλιό όσο και νέο, ο Θεός ήταν παντού, όμως δεν είχε μορφή, δεν ήταν ο πατέρας Θεός με τη γενειάδα και όλο εκείνο το πατρικό σύμπλεγμα της ανθρωπότητας από τους Προφήτες έως τον Φρόιντ, ήταν μια πλάνη για να βασανίζεται ο homo sapiens, ο Θεός ήταν μια εξίσωση, ένας αφηρημένος μαθηματικός τύπος, ίσως ο Θεός ήταν η Γενική Θεωρία της Βαρύτητας του Αϊνστάιν, ήταν το έργο τέχνης της ισορροπίας μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος διαρκώς διαστέλλεται. Όπου κι αν βρισκόταν ο Σκάνενμπαχ, ήταν το κέντρο και ο κύκλος, ήταν η αρχή και το τέλος, όμως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ο καθένας ήταν κέντρο και κύκλος, αρχή και τέλος, το κάθε σημείο ήταν τέτοιο, η σπορά του ύπνου στα μάτια του, το δώρο με το οποίο πλουσιοπάροχα τον είχε προικίσει ο Θεός, ήταν μια ακόμα σύνθετη κατασκευή ένας μικρόκοσμος καθ΄εαυτόν με τους δικούς του ήλιους και τους δορυφόρους, ο Σκάκενμπαχ έβλεπε ένα μικροφυσικό σύμπαν, γεμάτο μέχρι σκασμού με απειροελάχιστα αντικείμενα, το οποίο βέβαια έσκαζε και συνέχιζε να σκάει, να εκρήγνυται στην απεραντοσύνη, να διαφεύγει προς τον απερίγραπτο, τον πεπερασμένο άπειρο χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου