Πως αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν,
πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων
Ούτε ένα δικό μας δευτερόλεπτο μέσα σε τόσα μεγάλα καλοκαίρια,
να δούμε τον ίσκιο ενός πουλιού πάνω στα στάχυα
-μια μικρή τριήρης σε μια πάγχρυση θάλασσα-
μπορεί μ' αυτήν ν' αρμενίζουμε για έπαθλα σιωπηλά, για κατακτήσεις πιο ένδοξες
Δεν αρμενίσαμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου