Σύμφωνα με την κοινή αντίληψη κρίνουμε ένα πράγμα ως όμορφο αν έχει καλές αναλογίες. Ήδη από την αρχαιότητα το Κάλλος είχε ταυτιστεί με την αναλογία. Στον ελληνικό και λατινικό κόσμο, με την αναλογία συνέδεαν πάντοτε και το ευχάριστο χρώμα και φως.
Όταν στην αρχαία Ελλάδα οι επονομαζόμενοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι - όπως ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης, μεταξύ του 7ου και 6ου αι. π.Χ. - αρχίζουν να αναρωτιούνται για την αρχή όλων των πραγμάτων (και υποδεικνύουν ότι η προέλευση των πραγμάτων βρίσκεται στο νερό, στο αρχέγονο άπειρο, στον αέρα), επιδιώκουν να δώσουν έναν ορισμό του κόσμου ως συνόλου που ρυθμίζεται και κυβερνάται από έναν μόνο νόμο. Αυτό σημαίνει ότι θεωρούν τον κόσμο ως εναία μορφή, και οι Έλληνες διαισθάνονται καθαρά την ταύτιση ανάμεσα σε Μορφή και Κάλλος. Ωστόσο εκείνος που θα διατυπώσει ξεκάθαρα αυτές τις ιδέες και θα συμπεριλάβει κοσμολογία, μαθηματικά, φυσικές επιστήμες και αισθητική είναι ο Πυθαγόρας με τη σχολή του, στον 6ο αι. π.Χ
Ο Πυθαγόρας, ο οποίος στη διάρκεια των ταξιδιών του είχε έλθει σε επαφή με τον μαθηματικό στοχασμό των Αιγυπτίων, είναι ο πρώτος που υποστήριξε ότι η αρχή όλων των πραγμάτων είναι ο αριθμός. Οι πυθαγόριοι αισθάνονται κάποιο είδος ιερού δέους μπροστά στο άπειρο και σε ότι δεν μπορεί να αναχθεί σε ένα όριο, γιαυτό και αναζητούν στον αριθμό έναν κανόνα ικανό να περιορίσει την πραγματικότητα, να της προσδώσει τάξη και σαφήνεια. Με τον Πυθαγόρα γεννιέται μια αισθητικο-μαθηματική θεώρηση του σύμπαντος : όλα τα πράγματα υφίστανται επειδή αντανακλούν μια τάξη. Κι αυτή η τάξη αποτελεί έκφραση μαθηματικών νόμων, που είναι ταυτόχρονα και όρος ύπαρξης και Κάλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου