Παντού γύρω του ένιωθε την πίεση του αλλόκοτου, την πίεση μυστηρίων που όχι απλώς δεν καταλάβαινε, μα είχε αρχίσει και ν' αποδέχεται. Είχε πάψει ν' απορεί, να προσπαθεί να εξιχνιάσει τη ζωή του. Τι νόημα είχε; Η ζωντάνια και το σφρίγος της Τζουν, το φως της, η ομορφιά της, που ήταν; Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν χώρια της, μα ήταν λες και τώρα, πρώτη φορά τον έπνιγε η απουσία της. Δεν την ένιωθε όπως στην αρχή, δεν ένιωθε τον πρώτο πόνο, το πρώτο ζεμάτισμα της συμφοράς. Την ένιωθε μ' έναν τρόπο που δεν μπορούσε να περιγράψει. Ήταν σαν το γεράκι που ξεφεύγει από την επιρροή του γερακάρη και πετάει ψηλότερα, ψηλότερα, ανεβαίνει στους αιθέρες, κόβοντας το αόρατο νήμα που τους δένει μεταξύ τους. Το νήμα της συνήθειας και της πείνας. Τίποτα απ΄τα δυο δεν χρειαζόταν πια. Ήταν χωρίς αυτά. Είχε μείνει χωρίς αυτά. Του τα ΄χανε πάρει. Αλλά είχε ελευθερωθεί κιόλας, ναι, σαν πουλί. Δεν υπήρχε διάγνωση γαυτό που είχε. Ούτε οι γιατροί ούτε οι φιλόσοφοι μπορούσαν να το φωτίσουν με τις γνώσεις τους. Κι ο ίδιος το 'χε πια αφήσει πίσω του, είχε σηκωθεί στα ανάρια ύψη του γαλανού ουρανού.
Sebastian Barry
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου