Αποκλείεται να της έλεγε πως τζάμπα προσευχόταν ή πιο σωστά τζάμπα αγωνιζόταν έστω για ένα Σαββατόβραδο απερισκεψίας. Πως λαχταρούσε να πάψει να σκέφτεται εις βάθος. Να πάψει να θυμάται τα πιο οδυνηρά, αφού και τι δεν κουβαλάμε πια στο κεφάλι μας, πόσα να σηκώσει. Να τη ρωτούσε αν οι δρόμοι της καρδιάς της παραμένουν ζεστοί; Εάν οι δρόμοι του μυαλού της έχουν τους φανοστάτες διαρκώς αναμμένους;
- Ο Επιτάφιος ξαναχτυπά κάθε άνοιξη, του ανακοίνωσε σαν να ήταν χρέος της να του το υπενθυμίσει, του σέρβιρε βιολέτες, Εγκώμια, περιφορά, καφέ κεριά ν' αναπηδούν αναμμένα σαν πυγολαμπίδες και στο τέλος τον κάθισε σε ουζερί, ορίστε και το χταποδάκι στα κάρβουνα, τσίμπα ντε.
Μήπως με κάθε επισημότητα και ειλικρίνεια να της ζητούσε ραντεβού, να συναντηθούν λοιπόν στον Επιτάφιο, είτε του Ιησού, είτε του Νοεμβρίου, μερικές φορές τους μπέρδευε, αυτοί οι δυο έμοιαζαν, ο θάνατος στις δόξες του, ένα άλφα πένθος δεν του αρκεί, ποτέ δεν του αρκεί.
Ιωάννα Καρυστιάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου