Όπως κανένα άλλο κύτταρο, τα λευκά λιποκύτταρα είναι ικανά στη μεγέθυνση και μπορούν να διογκωθούν από διάμετρο 30 - 40 μm σε περισσότερο από 100 μm, (αύξηση του όγκου > από 10). Ξεκινώντας από την πρώιμη ενήλικη ζωή, οι αδύνατοι ενήλικες στις ΗΠΑ περνούν στις επόμενες δεκαετίες της ζωής τους προκαλώντας τα λιποκύτταρά τους και παίρνοντας κατά μέσο όρο 0,5 κιλά (1,1 λίβρα) ετησίως, με ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις βάρους μεταξύ των υπέρβαρων και παχύσαρκων, θέτοντας τεράστια ζήτηση στις αποθήκες WAT για αποθήκευση τριγλυκεριδίων μέχρι την πέμπτη και έκτη δεκαετία της ζωής.
Η ανατομική θέση και η γενετική καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αναλογική αύξηση στο μέγεθος και τον αριθμό των λιποκυττάρων και τις φυσιολογικές αποκρίσεις. Για παράδειγμα, τα άτομα των οποίων οι υποδόριες αποθήκες διατηρούν μικρότερα λιποκύτταρα έχουν λιγότερες μεταβολικές επιπλοκές. Επιπλέον, σε άτομα που έχουν γενετική προδιάθεση για εξασθενημένη λιπόλυση που προκαλείται από κατεχολαμίνες, τα λευκά λιποκύτταρα γίνονται πολύ μεγάλα μια κατάσταση που επιδεινώνεται από τη γενετική αδυναμία στρατολόγησης νέων αδιποκυττάρων. Καθώς η παχυσαρκία προχωρά, η διαφοροποίηση των προλιποκυττάρων γίνεται δυσλειτουργική, οδηγώντας σε μειωμένη σηματοδότηση ινσουλίνης, πρόσληψη γλυκόζης και απελευθέρωση αδιπονεκτίνης από τα ώριμα λιποκύτταρα. Αυτή η υποξία αποτελεί βιολογικό red alert για τα κύτταρα, αλλάζοντας την έκφραση περισσότερων από 1000 γονιδίων και πυροδοτώντας μια σειρά αλληλοσυνδεόμενων αποκρίσεων που τελικά οδηγούν σε τοπική αντίσταση τόσο στην ινσουλίνη όσο και στην αδρενεργική σηματοδότηση, αυξημένη φλεγμονή και κυτταρική βλάβη. Η αποτυχία του λιπώδους ιστού να συνεχίσει να διαστέλλεται οδηγεί σε υπερχείλιση και επακόλουθη εναπόθεση τριγλυκεριδίων σε όλο το σώμα, με έκτοπη συσσώρευση στο ήπαρ και τους σκελετικούς μύες. Η έκταση αυτής της λιποτοξικότητας είναι ένας σημαντικός καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη μεταβολικής δυσλειτουργίας, διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακής νόσου.
Αυτό το περιβάλλον οδηγεί σε δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και πιστεύεται ότι συμβάλλει στην αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα από λοιμώδη νόσο, που υπογραμμίζεται επί του παρόντος από τις ανησυχητικές επιδημιολογικές αναφορές για τα άτομα με παχυσαρκία και τη νόσο του κοροναϊού 2019. Η παχυσαρκία σχετίζεται επίσης με αυξημένο κίνδυνο πολλών τύπων καρκίνου , συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του μαστού, της μήτρας, των ωοθηκών, του οισοφάγου, του στομάχου, του παχέος εντέρου ή του ορθού, του ήπατος, της χοληδόχου κύστης, του παγκρέατος, των νεφρών, του θυρεοειδούς και των μηνίγγων, καθώς και του πολλαπλού μυελώματος, αλλά οι ακριβείς μηχανισμοί είναι επί του παρόντος ασαφείς. Τρεις αιτιολογικοί παράγοντες που έχουν εντοπιστεί μέχρι στιγμής είναι η υπερινσουλιναιμία, οι παράγοντες που απελευθερώνονται κατά τη χρόνια φλεγμονή και η αυξημένη παραγωγή οιστρογόνων. Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος των διαταραχών, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν τα υπερβολικά αποθηκευμένα τριγλυκερίδια είναι ποτέ καλοήθη.
Ένας μεταβολικά υγιής φαινότυπος παχύσαρκου έχει φανεί, ο οποίος έχει συσχετιστεί με διάφορες πτυχές της λειτουργίας των λιποκυττάρων, όπως η απελευθέρωση συγκεκριμένων λιποκινών.Το εάν τα παχύσαρκα άτομα που είναι μεταβολικά υγιή βρίσκονται ωστόσο σε μια απαρέγγλιτη πορεία προς τη μεταβολική νόσο μένει να καθοριστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου