Το ημερολόγιο του Αδάμ (επεισόδιο τέταρτο)

Τετάρτη: Είχα πολλές περιπέτειες. Το έσκασα χθες το βράδυ κι έτρεξα μ'ένα άλογο, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ελπίζοντας να ξεφύγω  από το πάρκο και να κρυφτώ σε καμιά άλλη χώρα πριν αρχίσουν οι φασαρίες, αλλά δεν μου ήταν γραφτό. Περίπου μια ώρα μετά την ανατολή , καθώς κάλπαζα σε μιαν ανθισμένη πεδιάδα όπου χιλιάδες ζώα έβοσκαν, αναπαύονταν ή έπαιζαν μεταξύ τους όπως συνήθως, τελείως ξαφνικά ξέσπασαν σε μια θύελλα τρομαχτικών θορύβων, και στη στιγμή η πεδιάδα βυθίστηκε σε μια έξαλλη οχλαγωγία και το κάθε ζώο σκότωνε τον γείτονα του. Ήξερα τι σήμαινε αυτό. Η Εύα είχε φάει τον καρπό και ο θάνατος είχε έρθει στον κόσμο...Οι τίγρεις έφαγαν το άλογο μου, χωρίς να δίνουν καμιά σημασία στις διαταγές μου να σταματήσουν, και θα είχαν φάει κι εμένα αν έμενα-πράγμα το οποίο δεν έκανα, φεύγοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα...Βρήκα αυτό το μέρος έξω από το πάρκο, και ήταν αρκετά άνετα για μερικές μέρες αλλά με ανακάλυψε. Με ανακάλυψε και ονόμασε το μέρος Τουαγουάντα-λέει πως έτσι μοιάζει. Στην πραγματικότητα δεν στενοχωρήθηκα που ήρθε, γιατί εδώ υπάρχουν ελάχιστα φρούτα κι αυτή έφερε μερικά από εκείνα τα μήλα. Αναγκάστηκα να τα φάω, τόσο πεινασμένος που ήμουν. Αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τις αρχές μου, αλλά ανακαλύπτω πως οι αρχές έχουν αξία μόνο όταν είναι κανείς χορτασμένος...Ήρθε τυλιγμένη με κλαδιά κι αρμαθιές φύλλα, κι όταν τη ρώτησα τι σήμαιναν αυτές οι βλακείες και τις άρπαξα και τις πέταξα, γέλασε πνιχτά και κοκκίνησε. Δεν είχα ποτέ μου δει κάποιον να γελάει πνιχτά και να κοκκινίζει και μου φάνηκε παράξενο και ηλίθιο. Μου είπε πως σύντομα θα το αισθανόμουνα κι εγώ. Είχε δίκιο. Ενώ ήμουν πεινασμένος, άφησα κάτω το μισοφαγωμένο μήλο- το καλύτερο μήλο που είχα δει ποτέ μου, δεδομένου ότι ήμασταν και στο τέλος της εποχής τους- και ντύθηκα με τα πεταγμένα κλαδιά και φύλλα και έπειτα της μίλησα με κάποιαν αυστηρότητα και την διέταξα να πάει να φέρει μερικά ακόμα και να μην εμφανίζεται έτσι. Έτσι κι έκανε και , μετά από αυτό, κατηφορίσαμε μέχρι εκεί που έγινε η μάχη των άγριων θηρίων και μαζέψαμε μερικά δέρματα και την έβαλα να ράψει δύο κοστούμια για τις δημόσιες εμφανίσεις. Είναι άβολα βέβαια αλλά κομψά και αυτό είναι που έχει σημασία στα ρούχα...Ανακαλύπτω πως είναι πολύ καλή συντροφιά. Καταλαβαίνω πως θα αισθανόμουν μοναξιά και θλίψη χωρίς αυτή, τώρα που έχασα την περιουσία μου. Α, ναι, και κάτι άλλο, λέει πως από τώρα και στο εξής πρέπει να δουλεύουμε για να ζούμε. Θα μου είναι χρήσιμη. Εγώ θα επιβλέπω.
Δέκα μέρες αργότερα: Κατηγορεί εμένα ότι ήμουν η αιτία της καταστροφής. Λέει με φαινομενική ειλικρίνεια πως το Φίδι τη διαβεβαίωσε πως ο απαγορευμένος καρπός δεν ήταν τα μήλα, αλλά τα κάστανα. Και εγώ απάντησα πως είμαι αθώος αφού δεν έχω φάει κανένα κάστανο. Αυτή είπε πως το Φίδι την πληροφόρησε ότι κάστανο είναι μεταφορικός όρος που σημαίνει κρύο και παλιό αστείο. Χλώμιασα. Έχω κάνει πολλά αστεία στη ζωή μου για να περάσω τις ώρες της πλήξης μου και μερικά απ΄αυτά μπορεί να ήταν κρύα και παλιά. Με ρώτησε αν είχα κάνει αστείο ακριβώς την ώρα της καταστροφής. Υποχρεώθηκα να παραδεχτώ πως είχα κάνει ένα από μέσα μου. Έβλεπα τους Καταρράχτες και είπα μόνος μου <<τι ωραίο να βλέπεις αυτόν τον όγκο νερού να πέφτει προς τα κάτω>>. Και ξαφνικά μια καταπληκτική ιδέα άστραψε στο μυαλό μου και την ξεφούρνισα <<θα ήταν πιο ωραίο να το βλέπεις να πέφτει προς τα πάνω>>- και παρά λίγο  να έσκαγα στα γέλια όταν όλη η φύση αποχαλινώθηκε, επιζητώντας τον πόλεμο και τον θάνατο και έπρεπε να φύγω για να σώσω την ζωή μου.<<Βλέπεις λοιπόν>>, είπε θριαμβευτικά <<ακριβώς αυτό σου έλεγα, το Φίδι ανέφερε αυτό το αστείο και το ονόμασε το Πρώτο Κάστανο, και είπε πως είναι τόσο παλιό όσο η δημιουργία>>.
Αλλίμονο, είμαι πράγματι ο φταίχτης. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην είμαι έξυπνος; Ή να μην είχα ποτέ αυτή την καταπληκτική ιδέα;

Η συνέχεια τον Σεπτέμβριο. Εύχομαι καλό Αύγουστο σε όλους...