Η προδοσία ξεκινά μ' αυτές εδώ τις λέξεις - σε δευτερόλεπτα, μας πούλησα. Θυμάμαι τον όρμο μας, άλλωστε, τον θυμάμαι κατά λέξη. Τον συγκεκριμένο τον είχα γράψει εγώ. Ήμασταν στον Σάκο, πάνω, στο δώμα. Ιούλιος μήνας, ζέστη κολασμένη, ο ιδρώτας μας ποτάμι. Από ένα παράθυρο κάπου κοντά μας, η Λίτσα Διαμάντη φώναζε απελπισμένα, Νύχτα στάσου! κι ας ήταν μεσημέρι - μπορεί να στεκόταν η επόμενη. Με τα χέρια ενωμένα, τα μάτια κλειστά, είχαμε ορκιστεί: Αν δεν πω εγώ την ιστορία μου, δε θα την πει κανείς. Δεν παραδίνομαι στη μακάβρια περιέργεια, στο υποκριτικό ενδιαφέρον, στο μελόδραμα. Μακριά από μένα οι φυλλάδες, τα ρομάντζα. Η μνήμη μου θα ζήσει μαζί μου ή θα πεθάνει μαζί μου. Κι έπειτα με μια βελόνα τρυπήσαμε τους δείκτες μας και τους κολλήσαμε, ανακατεύοντας το αίμα. Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Ήμασταν απόφοιτοι του φόβου.
Αύγουστος Κορτώ
Καλό υπόλοιπο Αύγουστο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου