Το διπλό βιβλίο

Τα πουλιά, λοιπόν
Πως είναι; Είναι ένα βούισμα στην αρχή, σαν ένα βούισμα μακρινό στην αρχή, Κάπως έτσι σαν να χτυπούν απάνω, ψηλά, μακριά, κάποια μεγάλα φτερά. Προτού ν' ακούσω το βούισμα τους, τα νιώθω πως έρχονται, πως όπου νά'ναι θα 'ρθούνε. Και πρέπει τότε να φύγω-φεύγω, για να 'μαι μονάχη μου. Τρέχω να τα προφτάσω. Κρύβομαι κάπου. Με το κεφάλι μέσα στα χέρια, κάθομαι κουβαριασμένη, το κορμί μου τρέμει. Σε λίγο τ' ακούω που φτάνουν. Κοπαδιαστά. To βούισμα δυναμώνει, τα νιώθω πως είναι πάνω μου-κατεβαίνουνε, κατεβαίνουνε, γυρίζουνε πάνω μου. Με τα μάτια κλεισμένα, τα βλέπω. Τις βλέπω τις μεγάλες φτερούγες τους. Τέτοια πουλιά δεν υπάρχουν. Είναι φτερούγες γαλάζιες, χρυσές, χρυσοπράσινες και λαμποκοπούν ανοιχτές, αστράφτουν μέσα στον ήλιο-νύχτα δεν έρχονται-πάντα μέρα. Φτάνουνε κι άλλα πιο πίσω, γυρίζουν απάνω μου, ένα γύρο, δύο γύρους, τρεις γύρους. Ύστερα ακούω που ξεμακραίνουν. Ξεμακραίνουνε, τ' ακούω που φεύγουν. Σηκώνω πια το κεφάλι μου, φύγανε, χάθηκαν. Εγώ τρέμω ακόμα. Είμαι παράλυτη, σα να μου δείρανε το κορμί, δεν μπορώ να σαλέψω, δεν φεύγω ακόμα. Σηκώνω τα μάτια μου, κοιτάζω πάνω, τριγύρω, κοιτάζω μακριά, κοιτάζω παντού. Γι' αυτό μπορεί να γίνανε τόσο μεγάλα τα μάτια μου-απ' αυτό το κοίταγμα.
                                                                                                           Δημήτρης Χατζής