Παρατηρούσε τις φλόγες στη μασίνα και τις κοιτούσε ώσπου να σβήσουν τελείως και είπε όχι, σε καμία περίπτωση, ως εδώ και μη παρέκει, διότι για ποιο λόγο να εξακολουθεί να υπάρχει, κρύωσε ότι μέχρι τώρα ήταν καυτό, έσβησε ότι μέχρι τώρα αναζωπυρωνόταν κάθε τόσο, η ζωή δεν πρόκειται να μεαφορά πια, ούτε και μ΄ενδιαφέρει, δεν πρόκειται να κινηθεί άλλο, είπε, θα σταματήσει όπως κάνει η καρδιά την τελευταία στιγμή, ε λοιπόν τι στο διάβολο γυρεύει εκείνος ακόμα εδώ, ας έρθει το τέλος, τι τον νοιάζει, έχει δει αρκετά, έχει παλέψει αρκετά, και έχουν δουλέψει και με το παραπάνω, το αίμα, οι λέμφοι, οι μύες και τα νεύρα μέσα του, ας τον βρει ο Κύριος των Ουρανών σε τούτο τον τόπο, δεν πα να τον ενθαρρύνουν, αλλά και πάλι όχι, με κάτι αχ, Μεγαλειότατε, γιατί δεν κάνετε τουλάχιστον κανέναν περίπατο, αφού κατοικείτε στο υψηλότερο σημείο του δάσους, στην κορυφή ενός βουνού, εκεί πίσω, κάτω από τη βεράντα σας κατηφορίζει ο γκρεμός από το βουνό μέχρι την κοιλάδα, τίποτα πιο θεϊκό δεν έχει πλάσει ποτέ η μητέρα φύση, τουλάχιστον μια βόλτα την ημέρα, μέσα σ΄αυτή την ήρεμη ομορφιά, για μια ωρίτσα μόνο, το δάσος, οι θάμνοι, τα πουλάκια και ο καθαρός αέρας και η υγεία σας θα διασωθεί...
Λάζλο Κρασναχορκάι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου