"Φαντάσου" είπε, "τώρα, αν κανενός εδίδετο η χάρις το απόλυτον κάλλος ν΄ αντικρύσει, άδολον, καθαρόν, αμιγές όχι ανακατωμένον με σάρκας γηίνας και χρώματα και κάθε άλλην ματαιότητα θνητήν, αλλά αν το κάλλος το απόλυτον ηδύνατο ν΄αντικρύσει εις την θείαν μοναδικότητα της μορφής του! Ανάξιος, φαντάζεσαι, θα ήταν ο βίος ενός ανθρώπου" είπεν, "που έχει το βλέμμα του προς τα εκεί, κι εκείνο βλέπει με το όργανο που πρέπει, και μ΄εκείνο που βρίσκεται μαζί; Ή λησμονείς" , πρόσθεσε, "ότι εδώ και μόνο εδώ, θα έχει το χάρισμα, βλέπων με ότι είναι ορατή την ωραιότητα, να γεννά όχι φαντάσματα αρετής, αφού δεν είναι φάντασμα αυτό που αγκαλιάζει, αλλά την αληθινήν, αφού την αλήθεια αγκαλιάζει; Και όταν γεννήσει και αναθρέψει αρετήν αληθινήν, έχει τη δυνατότητα να γίνει των θεών ο αγαπημένος και, όσον είναι θεμιτόν εις έναν άνθρωπον, αθάνατος κι εκείνος"
Πλάτων (5ος-4ος αι. π.Χ.) Συμπόσιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου