Είναι η αρχή μιας ιστορίας, μιας ιστορίας καινούριας κάθε φορά, που απ' τα δάχτυλα μου παίρνει σάρκα και οστά
Πρώτα η βάση. Η δομή πρέπει να είναι στέρεα για να κρατήσει το σύνολο. Μετάξι η βαμβάκι, για την πόλη ή την σκηνή. Όλα είναι σχετικά. Το βαμβάκι είναι πιο ανθεκτικό το μετάξι πιο φίνο και διακριτικό. Χρειάζεται σφυρί και μερικά καρφιά και κυρίως κάθε κίνηση να γίνεται απαλά.
Έπειτα η πλέξη. Αυτό είναι το καλύτερο μου. Μπροστά στον αργαλειό μου τρεις δέσμες νάυλον απλωμένες. Πιάνω τα νήματα απ' τη δέσμη, τρία, τρία. Πρέπει να δέσουν μεταξύ τους δίχως να σπάσουν. Κι ύστερα πάλι απ' την αρχή χιλιάδες φορές.
Μ' αρέσουν οι ώρες αυτές, οι μοναχικές, οι ώρες που τα χέρια μου χορεύουν. Ένα παράξενο μπαλέτο, τα δάχτυλα μου. Γράφουν μια ιστορία με πλεξούδες και υφάδια. Μια ιστορία που είναι δική μου.
Μα που ωστόσο δε μου ανήκει.
Λετίσια Κολομπάνι
Ραντεβού τον Σεπτέμβριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου