Συνέχεια

 Η Παλαιά Διαθήκη (μετάφραση King James) αναφέρει στο Δευτερονόμιο 23:1 ότι Όποιος έχει πληγωθεί από πέτρες ή έχει κομμένο το απόκρυφο μέλος του, δεν θα εισέλθει στην εκκλησία του Κυρίου. Ωστόσο, στην Καινή Διαθήκη, ο Ματθαίος αναφέρει (αναφερόμενος στον Χριστό που περιγράφει τα τρια είδη ανθρώπων για τα οποία δεν ισχύει η εντολή του γάμου): "Διότι υπάρχουν μερικοί ευνούχοι, που γεννήθηκαν έτσι από την κοιλιά της μητέρας τους· και υπάρχουν μερικοί ευνούχοι, που έγιναν ευνούχοι από ανθρώπους· και υπάρχουν ευνούχοι, που έγιναν εαυτοί ευνούχοι για τη βασιλεία των ουρανών· όποιος μπορεί να το δεχτεί, ας το δεχτεί". Αυτό οδήγησε στη λατρεία της Μητέρας θεάς Κυβέλης και πολλούς αιώνες αργότερα στην αίρεση Σκόπτζι στη Ρωσία, τα μέλη της οποίας εφάρμοζαν τον αυτοευνουχισμό τον 19ο αιώνα ως μηχανισμό για να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού .

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) έγραψε αυτό που ήταν τότε το μεγαλύτερο βιβλίο που υπήρξε ποτέ, το Naturalis Historia (Φυσική Ιστορία), για το οποίο ο Τόμος II, Βιβλίο 7 είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την ενδοκρινολογία. Πρότεινε την κατανάλωση ζωικών οργάνων ως γενική θεραπεία, αλλά συμβούλευε τους άνδρες με ανικανότητα ή την ανάγκη βελτίωσης της σεξουαλικής λειτουργίας να καταπίνουν τους όρχεις (αφροδισιακό). 

Ο Αρεταίος της Καππαδοκίας (πρώτος και δεύτερος αιώνας, μ.Χ.) έκανε κάποιες παρατηρήσεις που μπορεί να προέβλεπαν τη διπλή λειτουργία του όρχεως. Γύρω στο 150 μ.Χ., όταν έγραφε ένα κεφάλαιο για τη γονόρροια, δήλωσε : "Διότι το σπέρμα, όταν διαθέτει ζωντάνια, μας κάνει άντρες, ζεστούς, με γερά άκρα, με καλή φωνή, ζωηρούς, δυνατούς στη σκέψη και την πράξη. Διότι όταν το σπέρμα δεν διαθέτει τη ζωντάνια του, οι άνθρωποι ζαρώνουν, έχουν οξύ τόνο φωνής, χάνουν τα μαλλιά και τα γένια τους και γίνονται θηλυπρεπείς, όπως αποδεικνύουν τα χαρακτηριστικά των ευνούχων'. 

Στη συνέχεια ακολούθησε η άνοδος της αραβικής ιατρικής μετά την πτώση της Ρώμης το 410 μ.Χ. Τα ελληνικά, ρωμαϊκά και αιγυπτιακά κείμενα διατηρήθηκαν μέσω μετάφρασης στα αραβικά, μόνο και μόνο για να μεταφραστούν ξανά στα λατινικά και σε άλλες γλώσσες καθώς ο Μεσαίωνας στράφηκε στον Διαφωτισμό. Μεταξύ του 9ου και του 16ου αιώνα, η ιατρική και η φαρμακευτική συνεχίστηκαν και προόδευσαν κυρίως από μέλη της Μουσουλμανικής Αυτοκρατορίας. Η Βαγδάτη έγινε η πρωτεύουσα του Ανατολικού Χαλιφάτου και η Κόρδοβα του Δυτικού Χαλιφάτου. Αν και Χριστιανός, ο Johannes Mesuë (~777-857), γνωστός και ως Yuhanna ibn Musawayh, με μερικούς μοναχούς που αντέγραψαν τα χειρόγραφα, όχι μόνο μετέφρασε πολλά από τα ελληνικά και λατινικά κείμενα στα αραβικά, αλλά πιθανότατα έσωσε αυτά τα κλασικά έργα από την εξαφάνιση. Ο Mesuë πρότεινε το αφέψημα από ζωικούς όρχεις για τον ίδιο σκοπό όπως ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος . Η σύγχρονη χημεία των στεροειδών θα υποδείκνυε τη ματαιότητα αυτών των προϊόντων , αλλά περιμένουμε τον Charles-Édouard Brown-Séquard τον 19ο αιώνα να επιταχύνει την πορεία της οργανοθεραπείας ή της χορήγησης ιστού που προέρχεται από το σώμα για ιατρικούς σκοπούς.