Άρχισε ο Πλάστης άλλο. Αλλά τώρα δεν χαμογελούσε, ξεκαρδιζόταν. Ο Εωσφόρος κοίταζε με προσοχή. Κάτι που έμοιαζε με ουραγκοτάγκο και ουραγκοτάγκος δεν ήταν, είχε παρουσιαστεί. Κι ο Πλάστης γελούσε, και το έστησε όρθιο.
Τι είναι αυτό; ρώτησαν οι άγγελοι. Αυτό, αυτό, άστε το αυτό έκανε ο Πλάστης ξεκαρδισμένος από τα γέλια, τώρα θα σας πω. Και θέλησε να φυσήξει, να δώσει πνοή στο παράδοξο ζώο, αλλά δεν μπόρεσε απ'τα γέλια. Είδε τον Εωσφόρο να μην γελά. Έλα εσύ του φώναξε, και φύσηξε εδώ. Εγώ δεν μπορώ, το βλέπεις. Ο Εωσφόρος έτρεξε και φύσηξε με όλη του τη δύναμη. Το ζώο το δίποδο, το άψυχο μεμιάς πήρε ζωή και κινήθηκε. Τα μάτια του γεννήκαν υπερήφανα και κοίταξαν γύρω του περιφρονητικά.
Οι άγγελοι, τα χερουβείμ γελούσαν. Μα τι ειν΄αυτό ρώτησε ένας άγγελος τον Πλάστη. Αυτός, αυτός είναι ο σύντροφος του ζώου εκείνου που γαύγιζε. Και ακούτε, ακούτε! Θα λέει ότι μου μοιάζει, ότι τον έκανα κοιτάζοντας εμένα. Τα γέλια ξέσπασαν δυνατά, ορμητικά. Γελούσαν τώρα και τα σύννεφα, τα λουλούδια, η χλόη, τα πάντα. Μόνο κάτω από τη γη ήρθε ένα ασθενικό κλαψούρισμα
Το ζώο το δίποδο κοίταξε όλους περιφρονητικά και αυτόν ακόμα τον Πλάστη που είχε πέσει κάτω από τα γέλια. Και κινήθηκε έπειτα το δίποδο, και βάδισε μεσ' στον παράδεισο σαν σε δικό του σπίτι ή μέρος. Αλλά δεν έκανε και πολλά βήματα γιατί το πόδι του Πλάστη το βρήκε στα οπίσθια.. Το δίποδο ζώο έτσι τινάχτηκε στη γη.
Δημοσθένης Βουτυράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου