Μια τέτοια ατέλεια, στη διαμόρφωση της οποίας είχε τρόπον τινα συμβάλει ο πατέρας, ήταν οι υπερβολικοί φόβοι του γιου του πως τον παρακολουθούν. Έτσι ο νεαρός Βόινιτς έδινε μεγάλη προσοχή στα ξένα βλέμματα, στο να ελέγχει μήπως κάποιος τον ακολουθεί κρυφά ή τον παρατηρεί πίσω από τη γωνία, από το παράθυρο, εκεί που έχει τσακίσει η κουρτίνα, μέσα απ' την κλειδαρότρυπα. Η προσοχή και η καχυποψία του πατέρα είχαν μεταλλαχθεί σε εμμονές του γιου. Είχε την αίσθηση πως το ξένο βλέμμα ήταν κάτι ιξώδες, που κολλούσε πάνω του σαν το μαλακό και αποκρουστικό στόμα της βδέλλας. Γι΄αυτό πάντοτε, σε κάθε χώρο στον οποίο θα διανυκτέρευε κοιτούσε προσεκτικά τις κουρτίνες, βούλωνε την κλειδαρότρυπα μ' ένα χάρτινο μπαλάκι, εξέταζε τους τοίχους για πιθανές οπές, χαραμάδες ανάμεσα στις σανίδες, κοίταζε ακόμα και πίσω απ' τα κάδρα. Σε πανσιόν και ξενοδοχεία το να σε κρυφοκοιτάζουν δεν είναι άλλωστε τίποτα εξωπραγματικό. Όταν κάποτε είχαν μείνει σε ξενοδοχείο της Βαρσοβίας, σε ένα από 'κείνα τα ταξίδια για να δουν κάποιον ειδικό γιατρό, ο νεαρός Βόινιτς είχε ανακαλύψει μια κανονική τρύπα στον τοίχο, αδέξια καμουφλαρισμένη με το πλουμιστό σχέδιο της ταπετσαρίας, και φυσικά τη σφράγισε μ' ένα μπαλάκι ψωμί.
Όλγκα Τοκάρτσουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου