Ειρεσιώνη

Στόλιζαν οι "Αρχαίοι" δένδρο... Ειρεσιώνη, είρος, είριον, έριον = μαλλί προβάτου

Κλαδί αγριελιάς ή δάφνης στολισμένο με γιρλάντες από λευκό-κόκκινο μαλλί & φθινοπωρινούς  καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά) καθώς και μικρά φιαλίδια με κρασί-μέλι-λάδι ή και μικρές μεταλλικές σφαίρες (ήλιος - σελήνη). Το αποτέλεσμα ήταν ανάλογο του σύγχρονου Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Αφιερωνόταν στην Αθηνά, στον Απόλλωνα και στις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη) και αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήγοντος έτους και παράκληση γονιμότητας και ευφορίας για το επόμενο. Την έβδομη μέρα του μηνός Πυανεψυώνος (22 Σεπτεμβρίου - 20 Οκτωμβρίου) παιδιά, των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της Αθήνας τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) λέγοντας ευχές και περιμένοντας φιλέματα. Όταν έφταναν στο σπίτι κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτα τους.

Το Βυζάντιο για χρόνια αντιμετώπιζε το έθιμο της Ειρεσιώνης ως ειδωλολατρικό, όμως από ένα χρονικό σημείο και μετά συγκαταλεγόταν και στα βυζαντινά ήθη και έθιμα. Το "στολισμένο δέντρο" έφτασε στους βόρειους λαούς από Έλληνες ταξιδευτές, που λόγω έλλειψης ελαιόδεντρων, στόλιζαν κλαδιά δέντρου κάθε τόπου.

Αιώνες αργότερα επανήλθε ως Γερανικό έθιμο με τους Βαυβαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα και υιοθετήθηκε αμέσως. Το πρώτο έλατο στολίστηκε στα ανάκτορα του Ναυπλίου το 1833. Φαίνεται πως η Ειρεσιώνη υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο άρχισε να καθιερώνεται σε όλα τα ελληνικά σπίτια από το 1950 και μετά.

                                                                                  Καλές Γιορτές