Οταν ολα καταρρεουν

... Ελα να το σκασουμε, ειπε.
Για που; ρωτησα.
Δεν ξερω. Κωνσταντινουπολη; Καρακας;
Και τι θα κανουμε;
Εκλεισε τα ματια και το σκεφτηκε. Θα εχουμε εναν παγκο με χυμους.
Τι;
Με χυμους, ειπε.Θα πουλαμε φρεσκους χυμους. Οτι θελει ο κοσμος. Παπαγια, μανγκο, καρυδα.
Ηξερα οτι αστειευοταν, τα ματια του ομως ειχαν ενα ικετευτικο υφος.
Εχουν καρυδες στην Κωνσταντινουπολη; ρωτησα.
Θα τις εισαγουμε, απαντησε.Θα κανουν θραυση. Ο κοσμος θα σχηματιζει ουρες στο δρομο.
Ολη η πολη θα ξετρελαθει με τους χυμους μας , ειπα.
Ναι, ειπε, και το απογευμα, αφου θα εχουμε πουλησει οσο χυμο καρυδας μας κανει κεφι, θα γυριζουμε στο σπιτι, κολλημενοι απ΄τον ιδρωτα και χαρουμενοι, θα ξεκουραζομαστε, κι υστερα θα βαζουμε τα καλα μας, εσυ ενα λευκο φορεμα κι εγω ενα λευκο κοστουμι, και θα βγαινουμε εξω, λαμποκοπωντας απ΄την κορφη ως τα νυχια, κι ολη νυχτα θα ανεβοκατεβαινουμε τον Βοσπορο σε μια βαρκα με γυαλινο πατο.
Τι μπορεις να δεις στο βυθο του Βοσπορου; ρωτησα.
Αυτοχειρες, ποιητες, σπιτια που παρασυρθηκαν απο καταιγιδες, απαντησε.