Εικαστική και Παρατηρητική Εποχή

 Οι πρώτες προσπάθειες για την κατανόηση είτε του υπογοναδισμού είτε της απώλειας της ανδρικής δύναμης με τη γήρανση ή, στην πραγματικότητα, οποιασδήποτε ασθένειας, επικεντρώνονταν σε κατάρες θεών ή μαγισσών (Malleus Maleficarum, Σφυρί των Μαγισσών) και θεϊκή τιμωρία, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που οφείλονταν σε αποκλίνουσες πρακτικές· την έλλειψη μιας ουσίας που υπήρχε στα φυτά ή τα ζωικά όργανα· ή, ίσως, την ίδια τη διαδικασία γήρανσης 

 morbus … ad iram deorum imortalium relatos esse (ότι οι ασθένειες αποδίδονταν στην οργή των αθάνατων θεών).

Η υπάρχουσα γνώση σχετικά με έναν πιθανό ανδρικό παράγοντα αποκτήθηκε από παρατηρήσεις ζώων και ανδρών που είχαν ευνουχιστεί ή γεννήθηκαν υπογοναδικοί, όπως αναφέρεται στη βιβλιογραφία ως ευνούχοι, ανδρών που είχαν ευνουχιστεί ή γεννήθηκαν χωρίς ορχική λειτουργία, και η σύστασή τους ήταν ευνουχοειδής, για την οποία το άνοιγμα των βραχιόνων είναι τουλάχιστον 5 cm μεγαλύτερο από το ύψος. Η τρέχουσα κατανόηση είναι ότι τα οιστρογόνα, είτε προέρχονται από την τεστοστερόνη είτε εκκρίνονται, είναι υπεύθυνα για το κλείσιμο της επίφυσης. Η σύγχρονη ενδοκρινολογία έχει περιγράψει αυτή την κατάσταση (δυσανάλογη του σκελετού με επιμήκυνση των ποδιών και των βραχιόνων λόγω έλλειψης οιστρογόνων για το κλείσιμο των επιφύσεων των μακρών οστών) όπως αποδεικνύεται από δύο γενετικές καταστάσεις: ανεπάρκεια αρωματάσης και έλλειψη λειτουργίας του υποδοχέα βήτα οιστραδιόλης. 

Οι πρώτες πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία αυτής της πάθησης προέρχονται από τον Sushruta (επίσης Susruta) που ξεκινά περίπου το 600 π.Χ., ο οποίος συνέστησε την κατάποση ζωικού ιστού όρχεων για τη βελτίωση της ανικανότητας.

Ο Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.) ήταν Ασκληπιός, περισσότερο γνωστός για τη δημιουργία της ιατρικής ως τέχνης, ανεξάρτητης από τη φιλοσοφία ή τη θρησκεία, και έδινε έμφαση στην κλινική συλλογιστική που βασίζεται στην άμεση παρατήρηση και τη διατάραξη του φυσιολογικού. Μεταξύ των Αφορισμών του είναι ότι «... οι ευνούχοι δεν υποφέρουν από ουρική αρθρίτιδα ούτε γίνονται φαλακροί»  Αφορισμοί VI, και «... ένας νέος δεν παθαίνει ουρική αρθρίτιδα πριν από τη σεξουαλική επαφή». Αφορισμοί VI. Το τελευταίο σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα πριν από την πλήρη σεξουαλική ωρίμανση. Σε ένα βιβλίο που τυπωνόταν συνεχώς μέχρι τον 19ο αιώνα, ο Παιδάκιος Διοσκουρίδης από την Ανάζαρβο (~60 μ.Χ.), ένας Έλληνας που παρασκεύασε και μελέτησε την αποτελεσματικότητα των φυσικών φαρμάκων, σημείωσε τον ιστό των όρχεων ως θεραπευτικό παράγοντα (αφροδισιακό) για τον ανδρικό υπογοναδισμό, αν και η συντριπτική πλειοψηφία της πραγματείας του, De Materia Medica, ήταν αφιερωμένη σε φυτικά φάρμακα.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), επίσης Ασκληπιός, σημείωσε τις επιπτώσεις του ευνουχισμού σε αρσενικά πτηνά, ζώα και τον άνθρωπο. Στη Γενιά των Ζώων [(20), Βιβλίο 9, τόμος 4], παρατήρησε ότι οι επιπτώσεις του ευνουχισμού των πετεινών προκάλεσαν την υποχώρηση των δευτερογενών χαρακτηριστικών του φύλου . Τα ωδικά πτηνά έχαναν το τραγούδι τους κατά τον ευνουχισμό. Τα προεφηβικά και περιεφηβικά αρσενικά δεν ανέπτυξαν δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου, και τα ενήλικα ευνουχισμένα δεν ήταν σε θέση να αναπαραχθούν, αλλά ούτε και έγιναν φαλακρά με την προχωρημένη ηλικία . Περιέγραψε επίσης ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό του ευνουχισμού του νεαρού ζώου: όλα τα ζώα, εάν χειρουργηθούν σε νεαρή ηλικία, γίνονται μεγαλύτερα από τα μη ακρωτηριασμένα όντα τους .