Φρειδερίκου Νίτσε

- Μόνο το μεθαύριο ανήκει σ' εμένα. Μερικοί γεννιούνται μετά τον θάνατο τους
- Χρειάζεται η προτίμηση που δείχνουν οι δυνατοί σε ερωτήματα, που κανείς σήμερα δεν έχει το θάρρος να αγγίξει, το θάρος για το απαγορευμένο, η πορεία για τον λαβύρινθο, η πείρα των επτά μοναξιών. Καινούρια αυτιά για καινούρια μουσική. Μια καινούρια συνείδηση για αλήθειες βουβές
- Αλλά αυτό εξηγεί τα πάντα. Ποιός έχει λόγους να ξεφύγει από τη πραγματικότητα μ' ένα ψέμμα;
Εκείνος που υποφέρει απ' αυτήν. Αλλά το να υποφέρεις από την πραγματικότητα σημαίνει ότι είσαι μια αποτυχημένη πραγματικότητα
- Σχεδόν δύο χιλιετίες, κι ούτε ένας καινούριος Θεός!!
- Με την ηθική είναι ευκολώτερο να σέρνεις από τη μύτη την ανθρωπότητα
Ο παλιός Θεός, εξ' ολοκλήρου <<πνεύμα>>, εξ' ολοκλήρου μεγάλος ιερέας, εξ' ολοκλήρου τέλειος, κάνει βόλτα στον κήπο του: παρ' όλα αυτά, βαριέται. Εναντίον της ανίας, ακόμα κι οι Θεοί αγωνίζονται μάταια
Τι κάνει λοιπόν αυτός;
Επινοεί τον άνθρωπο- ο άνθρωπος είναι διασκεδαστικός
Αλλά να που κι ο άνθρωπος βαριέται. Η συμπόνια του Θεού, για τη μοναδική αγωνία που χαρακτηρίζει όλους τους παράδεισους (να βαριέσαι αφόρητα) , δεν γνωρίζει όρια: ύστερα από λίγο δημιουργεί κι άλλα ζώα
Το πρώτο λάθος του Θεού: ο άνθρωπος δεν βρήκε τα ζώα διασκεδαστικά, επέβαλε λάθος την κυριαρχία του σ' αυτά και μάλιστα ήθελε να είναι <<ζώο>>
Έτσι ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα
Αυτό ήταν πράγματι το τέλος της ανίας - αλλά και άλλων πραγμάτων
Η γυναίκα ήταν το δεύτερο λάθος του Θεού. Από τη γυναίκα έμαθε ο άνδρας να γεύεται τον καρπό από το δένδρο της γνώσης. Τι συνέβη ύστερα; Ο παλιός Θεός καταλήφθηκε από πανικό . Ο άνθρωπος είχε γίνει το μεγαλύτερο λάθος του, ο Θεός είχε δημιουργήσει έναν ανταγωνιστή, η επιστήμη σε κάνει ίσο με τον Θεό
Ηθικό δίδαγμα: η επιστήμη είναι απαγορευμένη, είναι το πρώτο αμάρτημα, το σπέρμα κάθε αμαρτίας, το προπατορικό αμάρτημα. Ο πανικός του Θεού δεν μείωσε την εξυπνάδα του. Πως μπορεί κανείς ν' αντισταθεί στην επιστήμη; Με το να φύγει ο άνθρωπος απ' τον παράδεισο. Η ευτυχία κι η τεμπελιά δίνουν αφορμή για ιδέες. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να σκέφτεται. Η ένδεια δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να σκέφτεται. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κοιτά έξω, δεν πρέπει να κοιτά μέσα του, δεν πρέπει να κοιτά τα πράγματα μ' εξυπνάδα και προσοχή, για να μάθει, δεν πρέπει να κοιτά καθόλου, πρέπει να υποφέρει
Η έννοια της ενοχής και της τιμωρίας
Η αμαρτία, αυτή η κατ' εξοχήν μορφή αυτο-βεβήλωσης του ανθρώπου, επινοήθηκε για να κάνει αδύνατη την επιστήμη, την κουλτούρα, την ανύψωση και την ευγένια