Ο Ησίοδος αφηγείται ότι στους γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας στη Θήβα οι Μούσες τραγούδησαν, προς τιμήν των νεόνυμφων, τους παρακάτω στίχους, που αμέσως επανέλαβαν οι παρευρισκόμενοι θεοί "Τ' όμορφο ο κόσμος αγαπούν και τ' άσχημο μισούνε". Αυτοί οι περίφημοι στίχοι, τους οποίους επανέλαβαν συχνά οι μεταγενέστεροι ποιητές (ανάμεσα τους ο Θεόγνις και ο Ευρυπίδης) εκφράζουν κατά κάποιον τρόπο την κοινή περί κάλλους αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Πράγματι, στην αρχαία Ελλάδα το Κάλλος δεν αποτελούσε ιδιαίτερη κατηγορία : θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι οι Έλληνες, μέχρι την εποχή του Περικλή, δεν είχαν μια αληθινή αισθητική αντίληψη και μια θεωρία περί Κάλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν πάντα βρίσκουμε το Κάλλος συνδεδεμένο με άλλες ιδιότητες. Για παράδειγμα το μαντείο των Δελφών απαντάει ότι το πιο δίκαιο είναι και το πιο ωραίο. Και στη χρυσή εποχή της ελληνικής τέχνης συνδέεται πάντοτε με το μέτρο και την αναλογία. Ας προστεθεί και η λανθάνουσα δυσπιστία απέναντι στην ποίηση, που θα γίνει σαφής στον Πλάτωνα : η τέχνη και η ποίηση μπορούν να τέρπουν το βλέμμα ή τον νου, όμως δεν έχουν απευθείας σχέση με την αλήθεια. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι το Κάλλος συνδέεται τόσο συχνά με τον Τρωικό πόλεμο. Ο μυθικός συγγραφέας της Ιλιάδας , ο Όμηρος, δικαιολογεί έμμεσα τον Τρωικό πόλεμο, προλαμβάνοντας το σκανδαλώδες Ελένης Εγκώμιον του σοφιστή Γοργία : η ακαταμάχητη Ομορφιά της Ελένης αθωώνει στην πράξη την Ελένη από τα πένθη που η ίδια προκάλεσε. Ο Μενέλαος αφού κυριεύτηκε η Τροία, θα ορμήσει στην άπιστη σύζυγο να τη σκοτώσει, όμως το οπλισμένο χέρι του θα παραλύσει μπροστά στο υπέροχο γυμνό στήθος της Ελένης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου