Η μνήμη είναι επιλογή. Έτσι είπες κάποτε, με την πλάτη σου γυρισμένη σ' εμένα, όπως θα 'κανε ένας θεός. Αν όμως ήσουν θεός θα τους έβλεπες. Θα κοιτούσες από ψηλά κάτω σε τούτο τον πευκώνα, με τα νεαρά βλαστάρια να λαμπυρίζουν σε όλες του τις κορφές, να ξεπετιούνται όψιμα εκείνο το φθινόπωρο τρυφερά και νοτισμένα. Θα κοιτούσες πιο πέρα απ' τα κλαριά, πιο πέρα από το χρυσοκόκκινο θρυμματισμένο φως ανάμεσα στα βάτα, με τις πευκοβελόνες να πέφτουν μια μια , καθώς εσύ θα έριχνες το θεϊκό σου βλέμμα πάνω τους. Θα εντόπιζες τις πευκοβελόνες που ρίχνονται σαν σαϊτες και προσπερνώντας και το χαμηλότερο κλαδί πέφτουν στο δροσερό δάπεδο του δάσους και προσγειώνονται πάνω στο δυο αγόρια που ξαπλωμένα πλάι πλάι έχουν αφήσει το αίμα να στεγνώνει τα μάγουλα τους
Ocean Vuong
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου